Στο φροντιστηριακό μάθημα του Γενικού Δικαίου της 19ης Δεκεμβρίου 2013 θα αναλυθούν τα ακόλουθα πρακτικά θέματα:
Ι. Πρακτικό
Με την από 9.10.2004 αίτηση που υπέβαλε στον Υπουργό Πολιτισμού, ο Α ζήτησε να του επιτραπεί η ανέγερση διόροφης οικοδομής με ισόγειο 120 τ.μ. και πρώτο όροφο επίσης 120 τ.μ. σε ακίνητό του, κείμενο στη θέση «Πικουλιάνικα» του Δήμου Μυστρά, εντός των ορίων του κηρυχθέντος με την από 18.4.1968 απόφαση του Υπουργού Προεδρίας Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 282 Β΄/26.4.1969) ως ιστορικού διατηρητέου μνημείου και αρχαιολογικού χώρου του Μυστρά. Κατά το άρθρο 13 παρ. 1 του Ν. 3028/2002, «[σ]τους χερσαίους αρχαιολογικούς χώρους που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλεως ή εκτός ορίων νομίμως υφισταμένων οικισμών, … η οικοδομική δραστηριότητα είναι δυνατή μετά από άδεια, που χορηγείται με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού ύστερα από γνώμη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ)…». Στην από 25.1.2005 συνεδρία του, το ΚΑΣ γνωμοδότησε ομοφώνως υπέρ της απόρριψης της αίτησης του Α και υπέρ της ανέγερσης όχι της προαναφερόμενης δυόροφης οικοδομής, αλλά ισόγειας αγροτικής αποθήκης εμβαδού 50 τ.μ., ύψους 3,50 μ. και με κεραμοσκεπή στέγη, με την εξής αιτιολογία: «Το ακίνητο του Α ευρίσκεται εντός του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου, σε περιοχή με υψηλή γεωργική παραγωγικότητα, η οποία συνιστά ευαίσθητο τμήμα του ιστορικού τοπίου, που συνδέεται αρρήκτως με τα μνημεία του Μυστρά… Τα μνημεία αυτά και το ιστορικό αγροτικό περιβάλλον, μαρτυρούμενο από τα βυζαντινά χρόνια, συνθέτουν την όλη φυσιογνωμία του αρχαιολογικού χώρου σε ιστορική, αισθητική και λειτουργική ενότητα, όπως έχει διατηρηθεί στην πορεία των αιώνων και όπως επιβάλλεται να παραμείνει στο διηνεκές ως ένα από τα σημαντικά επιτεύγματα του πανανθρώπινου πολιτισμού …. Η ανέγερση της αιτούμενης οικίας θα διαταράξει με τη χρήση της ανεπανόρθωτα τον αγροτικό αυτό ιστορικό χαρακτήρα του τόπου και θα προκαλέσει, με τον όγκο της, σοβαρή αισθητική βλάβη στα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου, ενώ η ανέγερση αγροτικής αποθήκης, αφενός, εξυπηρετεί τις ανάγκες των καλλιεργειών του ακινήτου και, αφετέρου, λόγω του μεγέθους της δεν προκαλεί αισθητική βλάβη». Στη συνεδρίαση του ΚΑΣ μετείχε και το μέλος Β, το οποίο, σε προηγούμενη συνεδρίαση του ΚΑΣ που αφορούσε τη δόμηση στην επίδικη περιοχή, είχε προτείνει ως εισηγητής «την αναστολή χορήγησης οικοδομικών αδειών στην περιοχή του αρχαιολογικού χώρου μέχρι την ολοκλήρωση της υπό κατάρτιση μελέτης του ΚΑΣ σχετικά με τη λήψη μέτρων για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου του Μυστρά».
Με την από 9.2.2005 απόφασή του, ο Υπουργός Πολιτισμού, κατ’επίκληση της γνωμοδότησης αυτής, απέρριψε την αίτηση του Α, χορήγησε άδεια ισόγειας αγροτικής αποθήκης κατά τα διαλαμβανόμενα στη γνωμοδότηση και επέβαλε στον Α την υποχρέωση υποβολής της μελέτης της αποθήκης στη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων, προκειμένου να εξεταστεί από το ΚΑΣ. Ο Α ζήτησε από τον Υπουργό να τροποποιήσει την ως άνω πράξη του, ισχυριζόμενος ότι: α) δεν εκλήθη από το ΚΑΣ να εκθέσει τις απόψεις του, β) στη συνεδρίαση του ΚΑΣ μετείχε ο Β ο οποίος δεν παρείχε εχέγγυα αμερόληπτης κρίσης και γ) η αιτιολογία είναι γενική και αόριστη.
Ερωτάται:
1. Ποιά η νομική φύση της από 18.4.1968 απόφασης του Υπουργού Προεδρίας της Κυβερνήσεως;
2. Νομικός χαρακτηρισμός της αίτησης του Α προς τον Υπουργό Πολιτισμού για την τροποποίηση της από 9.2.2005 απόφασής του. Απαιτείται, για την έκδοση απόφασης επί της αίτησης αυτής, να ζητηθεί η γνώμη του ΚΑΣ;
3. Ευσταθούν οι ισχυρισμοί του Α;
4. Ποια θα είναι η συνέπεια της μη συμμόρφωσης του Α προς την υποχρέωση υποβολής της μελέτης της αποθήκης στη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων;
ΙΙ. Πρακτικό
Ο Α, κάτοχος πτυχίου της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιατρικής και Φαρμακευτικής του Βουκουρεστίου, κατέθεσε στις 2.10.2007 στη Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Θεσσαλονίκης αίτηση για τη χορήγηση αδείας ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού. Συνυπέβαλε το προαναφερθέν πτυχίο, καθώς και πιστοποιητικό του Διευθυντή της Υπηρεσίας Αναγνωρίσεως Επαγγελματικών Προσόντων του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας της Ρουμανίας με το οποίο βεβαιώνεται ότι ο αιτών «μπορεί να εξασκήσει στη Ρουμανία επί τη βάσει του ανωτέρω αναφερομένου τίτλου προσόντων τις δραστηριότητες του φαρμακοποιού που προβλέπονται στο άρθρο 1 παρ. 2 της οδηγίας του Συμβουλίου 85/432/ΕΟΚ με τους ίδιους όρους όπως ήδη για τους κατόχους πτυχίων φαρμακευτικής που αναγράφεται για την Ρουμανία στο Παράρτημα της οδηγίας του Συμβουλίου 85/433/ΕΟΚ» και ότι «μέχρι σήμερα … δεν άσκησε στην επικράτεια της Ρουμανίας τις δραστηριότητες που αναγράφονται στην ανωτέρω παράγραφο». Το αίτημα του Α έγινε δεκτό με την εκδοθείσα από 8.10.2007 με εντολή Νομάρχη απόφαση του Διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής της Γενικής Διευθύνσεως Ποιότητας Ζωής της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Θεσσαλονίκης, με την οποία χορηγήθηκε στον αιτούντα άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού κατ’ επίκληση του π.δ/τος 213/2003, όπως τροποποιήθηκε με το π.δ. 144/2007. Ακολούθως, όμως, με την από 14.2.2008 απόφαση του Νομάρχη, ανακλήθηκε η κατά τα ανωτέρω χορηγηθείσα στον αιτούντα άδεια, με την αιτιολογία ότι στο προαναφερθέν πιστοποιητικό του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας της Ρουμανίας δεν βεβαιώνεται ότι ο αιτών πληροί τις προϋποθέσεις εκπαιδεύσεως του άρθρου 2 της οδηγίας 85/432/ΕΟΚ, όπως απαιτούν οι σχετικές κοινοτικές και ελληνικές διατάξεις. Κατά της αποφάσεως ανακλήσεως της αδείας ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού ο αιτών άσκησε ενώπιον του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στις 11.3.2008 την ενδικοφανή προσφυγή του άρθρου 10 παρ. 4 του ν. 1963/1991, η οποία, κατά το γράμμα της ως άνω διατάξεως, ασκείται μόνον κατά νομαρχιακών αποφάσεων «σε θέματα φαρμακείων και φαρμακαποθηκών». Η προσφυγή αναπέμφθηκε προς εξέταση στην αρμόδια Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας με έγγραφο της Προϊσταμένης της Διευθύνσεως Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Ο Α ισχυρίζεται ότι η απόφαση περί ανακλήσεως είναι παράνομη διότι α) εκδόθηκε αναρμοδίως από τον Νομάρχη αντί του Διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής, β) δεν περιελάμβανε μνεία για την προβλεπόμενη στο άρθρο 10 του ν. 1963/1991 ενδικοφανή προσφυγή, γ) είναι αναιτιολόγητη και δ) ο Α δεν εκλήθη να εκφράσει τις απόψεις του.
Ερωτάται:
1) Ποιά η νομική φύση της προσφυγής που μπορεί να ασκήσει ο Α;
2) Ευσταθούν οι ισχυρισμοί του Α;
3) Εάν η οδηγία δεν είχε μεταφερθεί στο ελληνικό δίκαιο, ποιές θα ήσαν οι συνέπειες για την Ελληνική Δημοκρατία;