Στο 4ο φροντιστηριακό μάθημα του Γενικού Διοικητικού Δικαίου, που θα διεξαχθεί την Τετάρτη, 21 Μαΐου 2014, ώρα 8.30 -10.00 πμ στην αίθουσα Κωνσταντόπουλος, η κ. Δ. Διχάλα θα αναλύσει τα ακόλουθα πρακτικά.
I. Πρακτικό
Ο Α, κάτοχος πτυχίου της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιατρικής και Φαρμακευτικής του Βουκουρεστίου, κατέθεσε στις 2.10.2007 στη Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Θεσσαλονίκης αίτηση για τη χορήγηση αδείας ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού. Συνυπέβαλε το προαναφερθέν πτυχίο, καθώς και πιστοποιητικό του Διευθυντή της Υπηρεσίας Αναγνωρίσεως Επαγγελματικών Προσόντων του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας της Ρουμανίας με το οποίο βεβαιώνεται ότι ο αιτών «μπορεί να εξασκήσει στη Ρουμανία επί τη βάσει του ανωτέρω αναφερομένου τίτλου προσόντων τις δραστηριότητες του φαρμακοποιού που προβλέπονται στο άρθρο 1 παρ. 2 της οδηγίας του Συμβουλίου 85/432/ΕΟΚ με τους ίδιους όρους όπως ήδη για τους κατόχους πτυχίων φαρμακευτικής που αναγράφεται για την Ρουμανία στο Παράρτημα της οδηγίας του Συμβουλίου 85/433/ΕΟΚ» και ότι «μέχρι σήμερα … δεν άσκησε στην επικράτεια της Ρουμανίας τις δραστηριότητες που αναγράφονται στην ανωτέρω παράγραφο». Το αίτημα του Α έγινε δεκτό με την εκδοθείσα από 8.10.2007 με εντολή Νομάρχη απόφαση του Διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής της Γενικής Διευθύνσεως Ποιότητας Ζωής της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Θεσσαλονίκης, με την οποία χορηγήθηκε στον αιτούντα άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού κατ’ επίκληση του π.δ/τος 213/2003, όπως τροποποιήθηκε με το π.δ. 144/2007. Ακολούθως, όμως, με την από 14.2.2008 απόφαση του Νομάρχη, ανακλήθηκε η κατά τα ανωτέρω χορηγηθείσα στον αιτούντα άδεια, με την αιτιολογία ότι στο προαναφερθέν πιστοποιητικό του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας της Ρουμανίας δεν βεβαιώνεται ότι ο αιτών πληροί τις προϋποθέσεις εκπαιδεύσεως του άρθρου 2 της οδηγίας 85/432/ΕΟΚ, όπως απαιτούν οι σχετικές κοινοτικές και ελληνικές διατάξεις. Κατά της αποφάσεως ανακλήσεως της αδείας ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού ο αιτών άσκησε ενώπιον του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στις 11.3.2008 την ενδικοφανή προσφυγή του άρθρου 10 παρ. 4 του ν. 1963/1991, η οποία, κατά το γράμμα της ως άνω διατάξεως, ασκείται μόνον κατά νομαρχιακών αποφάσεων «σε θέματα φαρμακείων και φαρμακαποθηκών». Η προσφυγή αναπέμφθηκε προς εξέταση στην αρμόδια Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας με έγγραφο της Προϊσταμένης της Διευθύνσεως Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Ο Α ισχυρίζεται ότι η απόφαση περί ανακλήσεως είναι παράνομη διότι α) εκδόθηκε αναρμοδίως από τον Νομάρχη αντί του Διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής, β) δεν περιελάμβανε μνεία για την προβλεπόμενη στο άρθρο 10 του ν. 1963/1991 ενδικοφανή προσφυγή, γ) είναι αναιτιολόγητη και δ) ο Α δεν εκλήθη να εκφράσει τις απόψεις του.
Ερωτάται:
1) Ποιά η νομική φύση της προσφυγής που μπορεί να ασκήσει ο Α;
2) Ευσταθούν οι ισχυρισμοί του Α;
3) Εάν η οδηγία δεν είχε μεταφερθεί στο ελληνικό δίκαιο, ποιές θα ήσαν οι συνέπειες για την Ελληνική Δημοκρατία;
ΙΙ. Πρακτικό
Με την από 15.1.2002 απόφαση των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων Γεωργίας και Ανάπτυξης παραχωρήθηκε στην Ανώνυμη Εταιρία Α δημόσια έκταση 9.000 τ.μ. στη θέση «Νιφορέικα» του δήμου Δύμης Αχαΐας, για τη δημιουργία αποθηκευτικών χώρων πετρελαίου, μαζούτ και ασφάλτου προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι εμπορικοί και βιομηχανικοί σκοποί της. Η δραστηριότητα αυτή είχε αδειοδοτηθεί περιβαλλοντικά, όπως απαιτούν οι σχετικές διατάξεις περί παραχώρησης, με την από 5.9.2001 απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για την εν λόγω εγκατάσταση, μετά την υποβολή μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων εκ μέρους της Α και την τήρηση της διαδικασίας γνωμοδότησης των σχετικών φορέων. Κατόπιν καταγγελίας του Συλλόγου Ιχθυοκαλλιεργητών Νομών Αχαΐας – Αιτωλοακαρνανίας εκδόθηκε η από 4.1.2003 κοινή απόφαση των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων Γεωργίας και Ανάπτυξης με την οποία ανακλήθηκε η ως άνω από 15.1.2002 απόφασή τους, για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι με την απόφαση περί έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων δεν είχαν αξιολογηθεί πλήρως οι αιτιάσεις περί δυσμενών επιπτώσεων από την λειτουργία της μονάδος στις λειτουργούσες στην περιοχή μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, στο περιβάλλον της περιοχής και στη δημόσια υγεία. Ο δεύτερος λόγος που αναφέρει η ανακλητική πράξη ήταν ότι η έκταση που παραχωρήθηκε είναι δασική κατά τις διατάξεις του άρθρου 3 παρ. 2 του Ν. 998/1979, ενώ η πράξη παραχώρησης, κατά πλάνη περί τα πράγματα, είχε θεωρήσει ότι εμπίπτει στην κατηγορία εκείνη των εκτάσεων, ως προς τις οποίες χωρεί παραχώρηση για την εγκατάσταση βιομηχανικών επιχειρήσεων. Πράγματι, με την από 5.11.2001 πράξη του αρμοδίου Διευθυντή Δασών, η παραχωρηθείσα έκταση χαρακτηρίστηκε ως χορτολιβαδική. Κατά της πράξης αυτής ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας άσκησε νομοτύπως ενδικοφανή προσφυγή, αρχικώς ενώπιον της Α΄βάθμιας Επιτροπής Επίλυσης Δασικών Αμφισβητήσεων, η οποία αποφάνθηκε ότι η έκταση είναι χορτολιβαδική, και, στη συνέχεια, ενώπιον της Β΄βάθμιας Επιτροπής Επίλυσης Δασικών Αμφισβητήσεων η οποία επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό αυτό κατόπιν νέας έρευνας της υπόθεσης. Η σχετική ενδικοφανής διαδικασία ολοκληρώθηκε με το πρακτικό της Β΄βάθμιας Επιτροπής στις 28.3.2003. Η Α ισχυρίζεται ότι η από 4.1.2003 ανάκληση είναι παράνομη διότι: α) τα δύο αιτιολογικά της ερείσματα είναι εσφαλμένα και β) διότι δεν εκλήθη να εκφράσει τις απόψεις της.
Ερωτάται:
1. Ποιές είναι οι συνέπειες της πλάνης περί τα πράγματα στο καθεστώς της ανάκλησης μιας διοικητικής πράξης.
2. Ευσταθούν οι ισχυρισμοί της Α;