Στο τρίτο φροντιστηριακό μάθημα του Γενικού Διοικητικού Δικαίου (εαρινό εξάμηνο 2014), που θα διεξαχθεί στις 15 Μαΐου 2014, ώρα 14.15 μμ, στην αίθουσα Κωνσταντόπουλος, θα αναλυθούν τα ακόλουθα πρακτικά:
Ι. Πρακτικό θέμα
Με αίτησή του προς τη Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Δύμης στις 10.5.1996, ο Α ζήτησε τη χορήγηση οικοδομικής άδειας για την ανέγερση αναψυκτηρίου σε αγροτεμάχιό του εντός των ορίων του εν λόγω Δήμου. Με την αίτησή του συνυπέβαλε και το απαιτούμενο από τη σχετική νομοθεσία τοπογραφικό διάγραμμα που απεικόνιζε το ως άνω αγροτεμάχιο, εμβαδού 7.300 τ.μ., καθώς και τους όμορους ιδιοκτήτες. Επειδή το ακίνητο βρίσκεται κοντά σε αρχαιολογικό χώρο, ζητήθηκε η προβλεπόμενη από τον νόμο γνώμη της αρμόδιας για την προστασία αρχαιοτήτων επιτροπής του Δήμου. Η οικοδομική άδεια εκδόθηκε στις 20.6.1996. Στις 30.6.1996, ο ιδιοκτήτης γειτονικής έκτασης Β ζήτησε με γραπτή αίτησή του προς την ως άνω Διεύθυνση να λάβει γνώση της οικοδομικής άδειας του Α. Η Διεύθυνση δεν απάντησε στην αίτηση αυτή. Ύστερα από επιτόπιες μετρήσεις που πραγματοποίησε, κατόπιν καταγγελίας του Β, ο πολιτικός μηχανικός της εν λόγω Διεύθυνσης, διαπιστώθηκε ότι, ενώ η οικοδομική άδεια ζητήθηκε και εκδόθηκε για το υπ’ αριθ. 1230 αγροτεμάχιο, το αναψυκτήριο ανηγέρθη από τον Α στο αγροτεμάχιο ιδιοκτησίας του υπ’ αριθ. 1210. Ο Α ενημερώθηκε για τις διαπιστώσεις αυτές με έγγραφο της ανωτέρω Διεύθυνσης, με το οποίο του ζητήθηκε να υποβάλει νέο τοπογραφικό διάγραμμα. Κατόπιν της υποβολής από τον Α τοπογραφικού διαγράμματος πανομοιότυπου προς το αρχικό, η εν λόγω Διεύθυνση ανακάλεσε, με απόφαση της 20.7.2003, την οικοδομική άδεια, για τον λόγο ότι το ακίνητο που εμφανιζόταν στα τοπογραφικά διαγράμματα αφορούσε το υπ’ αριθ. 1230 αγροτεμάχιο, προς εξαπάτηση της Διοίκησης, και ότι, βάσει της πραγματικής κατάστασης, δεν θα έπρεπε να εκδοθεί οικοδομική άδεια για το αγροτεμάχιο υπ’ αριθ. 1210, στο οποίο ο Α ανήγειρε το αναψυκτήριο, εφόσον αυτό στερείται της ελάχιστης κατά τη σχετική πολεοδομική νομοθεσία αρτιότητας των 4.000 τ.μ., οπότε δεν είναι δομήσιμο.
Ο Α ισχυρίζεται ότι η πράξη ανάκλησης είναι παράνομη, διότι:
α) Δεν εκλήθη να εκφράσει τις απόψεις του.
β) Από τη χορήγηση της άδειας παρήλθε ο εύλογος χρόνος που προβλέπεται στις διατάξεις περί ανάκλησης.
γ) Ο υπάλληλος της Διεύθυνσης που εξέδωσε την ανακλητική πράξη είχε διορισθεί παρανόμως στη θέση αυτή, ο δε διορισμός του ακυρώθηκε δικαστικά μετά την έκδοση της ανακλητικής πράξης.
δ) Δεν ζητήθηκε, πριν από την έκδοση της ανακλητικής πράξης, η γνώμη της αρμόδιας για την προστασία αρχαιοτήτων επιτροπής του Δήμου, η οποία είχε γνωμοδοτήσει για την έκδοση της άδειας.
Ερωτάται:
- Ευσταθούν οι ισχυρισμοί του Α;
- Υποχρεούται η Διοίκηση να επιτρέψει στον Β να λάβει γνώση της οικοδομικής άδειας του Α;
ΙΙ. Πρακτικό θέμα
Με την από 9.10.2004 αίτηση που υπέβαλε στον Υπουργό Πολιτισμού, ο Α ζήτησε να του επιτραπεί η ανέγερση διόροφης οικοδομής με ισόγειο 120 τ.μ. και πρώτο όροφο επίσης 120 τ.μ. σε ακίνητό του, κείμενο στη θέση «Πικουλιάνικα» του Δήμου Μυστρά, εντός των ορίων του κηρυχθέντος με την από 18.4.1968 απόφαση του Υπουργού Προεδρίας Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 282 Β΄/26.4.1969) ως ιστορικού διατηρητέου μνημείου και αρχαιολογικού χώρου του Μυστρά. Κατά το άρθρο 13 παρ. 1 του Ν. 3028/2002, «[σ]τους χερσαίους αρχαιολογικούς χώρους που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλεως ή εκτός ορίων νομίμως υφισταμένων οικισμών, … η οικοδομική δραστηριότητα είναι δυνατή μετά από άδεια, που χορηγείται με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού ύστερα από γνώμη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ)…». Στην από 25.1.2005 συνεδρία του, το ΚΑΣ γνωμοδότησε ομοφώνως υπέρ της απόρριψης της αίτησης του Α και υπέρ της ανέγερσης όχι της προαναφερόμενης δυόροφης οικοδομής, αλλά ισόγειας αγροτικής αποθήκης εμβαδού 50 τ.μ., ύψους 3,50 μ. και με κεραμοσκεπή στέγη, με την εξής αιτιολογία: «Το ακίνητο του Α ευρίσκεται εντός του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου, σε περιοχή με υψηλή γεωργική παραγωγικότητα, η οποία συνιστά ευαίσθητο τμήμα του ιστορικού τοπίου, που συνδέεται αρρήκτως με τα μνημεία του Μυστρά… Τα μνημεία αυτά και το ιστορικό αγροτικό περιβάλλον, μαρτυρούμενο από τα βυζαντινά χρόνια, συνθέτουν την όλη φυσιογνωμία του αρχαιολογικού χώρου σε ιστορική, αισθητική και λειτουργική ενότητα, όπως έχει διατηρηθεί στην πορεία των αιώνων και όπως επιβάλλεται να παραμείνει στο διηνεκές ως ένα από τα σημαντικά επιτεύγματα του πανανθρώπινου πολιτισμού …. Η ανέγερση της αιτούμενης οικίας θα διαταράξει με τη χρήση της ανεπανόρθωτα τον αγροτικό αυτό ιστορικό χαρακτήρα του τόπου και θα προκαλέσει, με τον όγκο της, σοβαρή αισθητική βλάβη στα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου, ενώ η ανέγερση αγροτικής αποθήκης, αφενός, εξυπηρετεί τις ανάγκες των καλλιεργειών του ακινήτου και, αφετέρου, λόγω του μεγέθους της δεν προκαλεί αισθητική βλάβη». Στη συνεδρίαση του ΚΑΣ μετείχε και το μέλος Β, το οποίο, σε προηγούμενη συνεδρίαση του ΚΑΣ που αφορούσε τη δόμηση στην επίδικη περιοχή, είχε προτείνει ως εισηγητής «την αναστολή χορήγησης οικοδομικών αδειών στην περιοχή του αρχαιολογικού χώρου μέχρι την ολοκλήρωση της υπό κατάρτιση μελέτης του ΚΑΣ σχετικά με τη λήψη μέτρων για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου του Μυστρά».
Με την από 9.2.2005 απόφασή του, ο Υπουργός Πολιτισμού, κατ’επίκληση της γνωμοδότησης αυτής, απέρριψε την αίτηση του Α, χορήγησε άδεια ισόγειας αγροτικής αποθήκης κατά τα διαλαμβανόμενα στη γνωμοδότηση και επέβαλε στον Α την υποχρέωση υποβολής της μελέτης της αποθήκης στη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων, προκειμένου να εξεταστεί από το ΚΑΣ.
Ο Α ζήτησε από τον Υπουργό να τροποποιήσει την ως άνω πράξη του, ισχυριζόμενος ότι: α) δεν εκλήθη από το ΚΑΣ να εκθέσει τις απόψεις του, β) στη συνεδρίαση του ΚΑΣ μετείχε ο Β ο οποίος δεν παρείχε εχέγγυα αμερόληπτης κρίσης και γ) η αιτιολογία είναι γενική και αόριστη.
Ερωτάται:
1. Ποιά η νομική φύση της από 18.4.1968 απόφασης του Υπουργού Προεδρίας της Κυβερνήσεως;
2. Νομικός χαρακτηρισμός της αίτησης του Α προς τον Υπουργό Πολιτισμού για την τροποποίηση της από 9.2.2005 απόφασής του. Απαιτείται, για την έκδοση απόφασης επί της αίτησης αυτής, να ζητηθεί η γνώμη του ΚΑΣ;
3. Ευσταθούν οι ισχυρισμοί του Α;
4. Ποια θα είναι η συνέπεια της μη συμμόρφωσης του Α προς την υποχρέωση υποβολής της μελέτης της αποθήκης στη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων;