Στο φροντιστηριακό μάθημα της Σύνθεσης Δημοσίου Δικαίου (22-04-2016), θα αναλυθούν τα ακόλουθα πρακτικά θέματα [Πρακτικά Σύνθεσης Β Τμήμα 3 Δικαστική προστασια-αναλογικότητα]:
Θέμα 1ο (= Θέμα Σεπτ. 2012):
Σύμφωνα με τον νόμο, οι δημόσιοι υπάλληλοι με ειδικές σπουδές στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, οι οποίοι κατέχουν οργανικές θέσεις κλάδου πληροφορικής με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση στις υπηρεσίες τους, δικαιούνται επίδομα πληροφορικής ύψους 41 € το μήνα. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Α υπηρετεί στο Υπουργείο Οικονομικών ως δημόσιος υπάλληλος και του έχουν ανατεθεί καθήκοντα καθημερινής επεξεργασίας φορολογικών στοιχείων σε ηλ. υπολογιστή, αν και δεν έχει κάνει ειδικές σπουδές. Στις 27.12.2011 ο Α, ο οποίος δεν λάμβανε το ως άνω επίδομα, ασκεί ένδικο βοήθημα κατά του Δημοσίου διεκδικώντας να του καταβληθούν αθροιστικά τα επιδόματα πληροφορικής για το χρονικό διάστημα από 1.1.2007 έως την άσκηση της αγωγής του, συνολικά δηλαδή 2.640 €. Προς θεμελίωση της αξίωσής του ο Α προβάλλει τον ισχυρισμό ότι κατά παραβίαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας και του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ το Δημόσιο δεν του κατέβαλε το εν λόγω επίδομα, εφόσον και αυτός υπηρετούσε με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση σε θέση με καθήκοντα χρήσης ηλ. υπολογιστή για τη διεκπεραίωση της εργασίας του, όπως ακριβώς και οι υπάλληλοι που είχαν πραγματοποιήσει σχετικές σπουδές. Ερωτάται: 1. Ποιο είναι το ένδικο βοήθημα που έπρεπε να ασκήσει ο Α και σε ποιο δικαστήριο έπρεπε να ασκηθεί; 2. Ο Α πληροφορείται ότι προκειμένου να εκδικαστεί το ένδικο βοήθημά του, οφείλει να καταβάλει προηγουμένως δικαστικό δαπάνημα, το οποίο ανέρχεται σε ποσοστό 4 τοις χιλίοις του ποσού που διεκδικεί. Παραβιάζει η πρόβλεψη του δαπανήματος αυτού το συνταγματικό δικαίωμα δικαστικής προστασίας του Α; 3. Το Δημόσιο αντιτείνει, ότι σύμφωνα με τον νόμο οι αξιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων για αποδοχές δεν υπόκεινται στη γενική πενταετή παραγραφή που ισχύει για όλες τις χρηματικές αξιώσεις κατά του Δημοσίου, αλλά σε ειδική διετή παραγραφή. Η αποκλίνουσα ρύθμιση της παραγραφής για αξιώσεις των δημ. υπαλλήλων από αποδοχές παρουσιάζει προβλήματα συνταγματικότητας; Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με τον ΑΚ οι μισθολογικές αξιώσεις των ιδιωτικών υπαλλήλων υπόκεινται σε πενταετή παραγραφή, ενώ σύμφωνα με τον ν. 2362/1995 οι χρηματικές αξιώσεις του Δημοσίου κατά των ιδιωτών υπόκεινται σε παραγραφή που είναι σαφώς μεγαλύτερη της διετίας. 4. Σε τι διαφέρει η παραγραφή από την αποκλειστική προθεσμία άσκησης των ενδίκων βοηθημάτων;
Θέμα 2ο (= Θέμα Ιουν.2012):
Η Α, ευρισκόμενη στον τρίτο μήνα κύησης, προσήλθε στα εξωτερικά ιατρεία Δημόσιου Νοσοκομείου της περιφέρειας, παραπονούμενη για ενοχλήσεις στο δεξιό μαστό. Ο γυναικολόγος, που την εξέτασε, παρέπεμψε την Α στο Τμήμα Ιατρείου Μαστού του ίδιου Νοσοκομείου για υπερηχογραφικό έλεγχο και περαιτέρω έρευνα. Ο ειδικευμένος Χειρουργός, που εξέτασε την Α, παρατήρησε χαρακτηριστικά φλεγμονώδους διεργασίας και από το υπερηχογράφημα διαγνώσθηκαν κάποιες ιστολογικές αλλοιώσεις. Δεδομένου του οικογενειακού ιστορικού καρκίνου της Α, αλλά και της κύησής της ο ιατρός προέκρινε την λήψη υγρού από τη φλεγμονή με λεπτή βελόνα, η κυτταρολογική εξέταση του οποίου απέβη αρνητική. Μετά από λίγο καιρό η κατάσταση της υγείας της Α επιδεινώθηκε και για το λόγο αυτό αποφασίστηκε να γεννήσει πρόωρα με καισαρική τομή. Εντός τριών μηνών μετά τον τοκετό ο καρκίνος της Α επιδεινώθηκε περαιτέρω με αποτέλεσμα το θάνατο της από καρκινικές μεταστάσεις. Η εξέλιξη της νόσου οδήγησε τον σύζυγο της στην έρευνα του γεγονότος και στη διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα της κυτταρολογικής εξέτασης από το Νοσοκομείο ήταν εσφαλμένο, όπως αποδείχθηκε από ειδικευμένο αντικαρκινικό Κέντρο της Αθήνας. Σχετική ποινική δίωξη των εμπλεκομένων ιατρών απορρίφθηκε. Για το λόγο αυτό ο σύζυγος της Α σας επισκέπτεται στο δικηγορικό σας γραφείο ζητώντας την συνδρομή σας, παρά την παρέλευση τριών ετών από το θάνατο της Α, προκειμένου να επιτύχει χρηματική ικανοποίηση για αυτόν και το τέκνο του, καθώς και αποζημίωση για την αναπλήρωση των υπηρεσιών που θα προσέφερε η Α στην οικογενειακή οικονομία. Ερωτάται: 1) σε ποιο δικαστήριο και με ποιο ένδικο μέσο μπορεί να απευθυνθούν ο σύζυγος και το παιδί της Α. 2) Ποια θα είναι η νομική βάση του εισαγωγικού δικογράφου. 3) Ποιοι θα είναι οι διάδικοι και ποια θα είναι τα επιχειρήματά τους στην δίκη; 4) Ποια νομική επιρροή ασκεί η αρνητική εξέλιξη της ποινικής δίωξης των εμπλεκομένων ιατρών; 5) Ποια θα είναι – κατά την άποψή σας- η κρίση του Δικαστηρίου και σε περίπτωση δικαίωσής του συζύγου και του τέκνου της Α ποια θα είναι η κρίση του Δικαστηρίου σχετικά με την τοκοδοσία των τυχόν επιδικασθησομένων κονδυλίων
Θέμα 3ο (= Θέμα Ιουν. 2014):
Ο Φ. με αίτησή του προς το ΣτΕ ζητεί την ακύρωση της πράξης του αρμόδιου Περιφερειάρχη, με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή του να του χορηγηθεί άδεια ιδρύσεως φαρμακείου στο Δήμο Αθηναίων. Η αίτηση αυτή είχε απορριφθεί με την αιτιολογία ότι δεν πληρούνταν το προβλεπόμενο από το άρθρο 13 παρ. 1 του ν. 3457/2006, πληθυσμιακό κριτήριο για την ίδρυση φαρμακείου, δεδομένου ότι η χορήγηση σε αυτόν αδείας θα είχε ως συνέπεια την υπέρβαση της κατά νόμο αναλογίας μεταξύ πληθυσμού και αριθμού φαρμακείων στον Δήμο Αθηναίων. Με την Αίτηση Ακύρωσης, ο Φ υποστηρίζει, ότι η ρύθμιση που εισάγει το πληθυσμιακό κριτήριο θίγει ανεπίτρεπτα την επαγγελματική του ελευθερία, καθώς με αυτήν απαγορεύεται η πρόσβασή του στο επάγγελμα του φαρμακοποιού και ότι παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις, σε σχέση με την άδεια ίδρυσης φαρμακείου ασκείται εντός προθεσμίας 20 ημερών ένσταση στη Φαρμακευτική Γνωμοδοτική Επιτροπή που λειτουργεί στο Υπουργείο Υγείας, η οποία κρίνει εκ νέου το τεθέν ζήτημα. Στη δίκη παρεμβαίνει ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αθηνών και, από κοινού με το Ελληνικό Δημόσιο, προβάλλουν τους εξής ισχυρισμούς: α) η αίτηση ακυρώσεως του Φ είναι απαράδεκτη, επειδή αυτός δεν άσκησε την προβλεπόμενη από την οικεία νομοθεσία ένσταση, β) ο Φ έχει απολέσει το έννομο συμφέρον για την συνέχιση της δίκης, επειδή κατά την συζήτηση της αίτησής του είχε ήδη λάβει άδεια λειτουργίας φαρμακείου στην Κω και γ) η θέσπιση των πληθυσμιακών κριτηρίων για την χορήγηση άδειας ίδρυσης φαρμακείου συνιστά θεμιτό κατά το Σύνταγμα περιορισμό της επαγγελματικής ελευθερίας, καθώς αυτή αποβλέπει στην εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος και συγκεκριμένα στην εξασφάλιση της βιωσιμότητας των φαρμακείων, ώστε να αποτρέπεται η δημιουργία κινδύνων για τη δημόσια υγεία. Ο Φ αντικρούει τα-παραπάνω επιχειρήματα, υποστηρίζοντας ότι: α) η άσκηση της ως άνω ένστασης δεν αποτελεί προϋπόθεση του παραδεκτού του ενδίκου βοηθήματος, σε κάθε περίπτωση δε η προσβαλλόμενη πράξη δεν ανέφερε τίποτε σχετικό, β) η εξασφάλιση της βιωσιμότητας των φαρμακείων δεν συνιστά σκοπό δημοσίου συμφέροντος, καθώς πρωτίστως αφορά στα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών των ήδη λειτουργούντων φαρμακείων και γ) εφόσον, πάντως, θεωρηθεί ότι σκοπός του νόμου είναι η αποτροπή κινδύνων για την δημόσια υγεία, δεν είναι διαγνώσιμη η αναγκαιότητα επιβολής του επίδικου περιορισμού για την επίτευξη του επιδιωκομένου από τον νόμο σκοπού. Τέλος, ο Φ. υποστηρίζει ότι ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αθηνών δεν έχει έννομο συμφέρον να παρέμβει, εφόσον η ίδρυση ενός ακόμη φαρμακείου δεν θα οδηγήσει σε οικονομική του βλάβη. Αξιολογείστε τα επιχειρήματα των διαδίκων.
Θέμα 4ο :
Με την από 1.3.2013 απόφαση του ο Δασάρχης περιοχής Π. διέταξε την κατεδάφιση του αυθαίρετου (χωρίς οικοδομική άδεια) κτίσματος του Α, με την αιτιολογία ότι ο εν λόγω οικίσκος δεν βρισκόταν εντός του αγροτεμαχίου κυριότητας του Α, αλλά εντός της όμορης κοινόχρηστης δασικής έκτασης, όπως άλλωστε προέκυπτε από τοπογραφικό διάγραμμα της υπηρεσίας. Η απόφαση αυτή επιδόθηκε από υπάλληλο του Δασαρχείου στον Α στις 8.4.2013 και αυτός υπέβαλε στις 9.6.2013 στον Δασάρχη «ένσταση», με την οποία ζητάει την ανάκληση της πράξης από τον Δασάρχη, επικαλούμενος τεχνική έκθεση του τοπογράφου Τ, από την οποία προκύπτει ότι το κτίσμα βρίσκεται εντός του αγροτεμαχίου του Α και όχι στο δάσος. Στις 20.9.2013 ο Α έλαβε την εξής από 17.9.2013 απάντηση του Δασάρχη: «Μετά από επανεξέταση του φακέλου κρίνω ότι πρέπει να απορριφθεί η προσφυγή σας, δεδομένου ότι το τοπογραφικό διάγραμμα που διαθέτει η υπηρεσία μας είναι πλέον αξιόπιστο της τεχνικής έκθεσης ιδιώτη τοπογράφοι; την οποία προσκομίσατε». Κατόπιν τούτου, ο Α σας επισκέπτεται στις 15.11.2013 στο γραφείο σας και ερωτά: 1. Ποιο ένδικο βοήθημα είναι το κατάλληλο και σε ποιο δικαστήριο; 2. Κατά ποιας πράξης (ή πράξεων) θα στρέφεται το ένδικο βοήθημα και ποια είναι η σχετική προθεσμία; 3. Ποιος θα είναι ο αντίδικος του Α στη σχετική δίκη, δεδομένου ότι ο Δασάρχης είναι όργανο της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης; 4. Η συζήτηση της υπόθεσης προσδιορίστηκε τελικά για τις 8.2.2014. Στις 5.2.2014 εμφανίζεται στην περιοχή του αυθαιρέτου συνεργείο κατεδάφισης της αρμόδιας υπηρεσίας. Ερωτάται: α) Μπορεί νόμιμα να κατεδαφιστεί το αυθαίρετο, ενώ εκκρεμεί η σχετική δίκη; β) Ποιο είναι το κατάλληλο μέσο προσωρινής προστασίας; Μπορεί ο Β να το ασκήσει τόσο καθυστερημένα; 5. Μετά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο, ο εισηγητής δικαστής διαπιστώνει ότι η απόφαση κατεδάφισης για αυθαίρετα κτίσματα σε δάσος εκδίδεται σύμφωνα με τον νόμο όχι από τον δασάρχη, αλλά από τον Γενικό Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Ο Α δεν προέβαλε όμως τον σχετικό ισχυρισμό στη δίκη. Μπορεί το Δικαστήριο να δεχθεί το ένδικο βοήθημα για τον λόγο αυτό;