Περιορισμός της υποχρέωσης συμμόρφωσης της Διοίκησης. ΣτΕ 2151/2014 (παρατηρήσεις Χ. Χρυσανθάκη, ΘΠΔΔ 1/2015, σ. 45, και Η. Κουβαρά, ΘΠΔΔ 1/2015, σ. 48).
Με την απόφαση ΣτΕ 2151/2014, με την οποία κρίθηκε ότι, δυνάμει των άρθρων 42 παρ. 1 και 39 παρ. 1 του Κώδικα του Προσωπικού Λιμενικού Σώματος αποκλείονται από την κρίση προς προαγωγή για την πλήρωση των οργανικών θέσεων των ανώτατων βαθμών οι ήδη αποστρατευθέντες ή μη προαχθέντες στους βαθμούς του Υποναυάρχου ή του Αρχιπλοιάρχου, οι οποίοι στο πλαίσιο της διοικητικής τους αποκατάστασης, συνεπεία ακυρωτικής δικαστικής απόφασης της δυσμενούς τους κρίσης, λογίζονται εν ενεργεία, κατά το χρόνο της επίδικης κρίσης, για την πλήρωση των οργανικών θέσεων προαγόμενοι αναδρομικά στους βαθμούς αυτούς και σε χρόνο μεταγενέστερο της επιλογής. Η ρύθμιση αυτή, η οποία αφορά μόνον τις κορυφαίες ηγετικές θέσεις του Λ.Σ., αποσκοπεί στη διασφάλιση σταθερής συγκρότησης της ηγεσίας του, προς χάρη της ομαλής λειτουργίας του, ως στρατιωτικής υπηρεσίας, καθώς και στην επιλογή της ηγεσίας του Λ.Σ. από εν ενεργεία αξιωματικούς και όχι αποστρατευθέντες ή μη προαχθέντες κατά το παρελθόν, οι οποίοι είτε συνεπεία της αποστρατείας τους βρίσκονται συνήθως επί μακρό χρόνο εκτός των τάξεων του στρατεύματος, είτε υπηρετούν σε αυτό με βαθμό κατώτερο των κρινομένων. Εξάλλου, οι αξιωματικοί του Λ.Σ., οι οποίοι, ενόψει των ανωτέρω, δεν δύνανται να κριθούν προς προαγωγή για την πλήρωση των οργανικών θέσεων των πιο πάνω βαθμών, δύνανται να αξιώσουν την καταβολή αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης για τη ζημία και την ηθική βλάβη που υπέστησαν από την ακυρωθείσα παράνομη διοικητική πράξη, εξαιτίας της οποίας απώλεσαν την ευκαιρία να κριθούν προς προαγωγή στους πιο πάνω βαθμούς, εφόσον συντρέχουν και οι λοιπές προϋποθέσεις για τη θεμελίωση της ευθύνης του Δημοσίου, σύμφωνα με το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (ΕισΝΑΚ).
Στις παρατηρήσεις που διατυπώνει σχετικά, ο καθηγητής Χ. Χρυσανθάκης, εξετάζοντας την έννοια και την εμβέλεια της συνταγματικής κατοχύρωσης της δικαστικής προστασίας και της υποχρέωσης συμμόρφωσης στις ακυρωτικές δικαστικές αποφάσεις, ασκεί αυστηρή κριτική στην απόφαση, θεωρώντας ότι οι ως άνω διατάξεις του Κώδικα του Προσωπικού Λιμενικού Σώματος εγείρουν σοβαρότατες αμφιβολίες ως προς τη συνταγματικότητά τους, δεδομένου ότι ο νομοθέτης «επιχειρεί να εξουδετερώσει τη συνταγματική εμβέλεια των … ακυρωτικών αποφάσεων, εκμηδενίζοντας τα πρακτικά-πραγματικά αποτελέσματά τους και περιορίζοντάς την σε μια απλή αποζημίωση». Ο συγγραφέας εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα επικριτικός και ως προς τις νέες διατάξεις του άρθρου 22 του Ν. 4274/2014 υπό το πρίσμα του ισχύοντος συνταγματικού πλαισίου της ακυρωτικής δικαιοδοσίας [Χ. Χρυσανθάκης, Νέες εκφάνσεις (προβλήματα) του εθνικού δικαιοδοτικού συστήματος: σχόλιο επ’αφορμή τη ΣτΕ 1422/2013, ΘΠΔΔ 6/2013, σ. 750].
Θετικά αξιολογεί την απόφαση ο Η. Κουβαράς, ο οποίος την χαρακτηρίζει ως «ένα παράδειγμα υψηλής δικαστικής στάθμισης και όχι υπαναχώρησης από το εγχώριο συμμορφωτικό κεκτημένο». Aναφέρεται στη «δυναμική» αποκατάσταση [Δ. Κοντόγιωργα-Θεοχαροπούλου, Αι συνέπειαι της ακυρώσεως της διοικητικής πράξεως έναντι της διοικήσεως κατόπιν ασκήσεως αιτήσεως ακυρώσεως, 1980, σ. 231 επ.· Ευ. Κουτούπα-Ρεγκάκου, Το δεδικασμένο των αποφάσεων των Διοικητικών Δικαστηρίων, Εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2002, σ. 80] που είναι εφικτή στο πεδίο των δημοσιοϋπαλληλικών διαφορών, σε αντιδιαστολή προς άλλες κατηγορίες διαφορών όπου η αποκατάσταση είναι «στατική», επισημαίνει άλλες νομολογιακές περιπτώσεις περιορισμού της πληρότητας της αποκατάστασης και, τέλος συνδέει τη σχετική προβληματική με την απόφαση ΑΕΔ 14/2013. Θεωρεί ότι η δικανική κρίση στη σχολιαζόμενη απόφαση είναι αποτέλεσμα εξαιρετικά προσεκτικών σταθμίσεων.
Για την απόφαση ΣτΕ 2151/2014, βλ. και Ε. Πρεβεδούρου/Σ. Κυβέλου, Νεότερες εξελίξεις ως προς τον περιορισμό της υποχρέωσης συμμόρφωσης της Διοίκησης προς ακυρωτική απόφαση, ΔιΔικ 6/2014, σ. 1476.