Ο Α, οδηγός με επαγγελματικό δίπλωμα οδήγησης που εργάζεται ως χειριστής εκχιονιστικού μηχανήματος στο πλαίσιο της ατομικής του επιχείρησης, καταλαμβάνεται να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, σε ποσοστό υψηλότερο από τα επιτρεπόμενα όρια, την 11η Δεκεμβρίου 2011. Κατά τον επιτόπιο έλεγχο της αστυνομικής αρχής εκδίδεται πράξη βεβαίωσης παράβασης, με την οποία του επιβάλλεται πρόστιμο ύψους επτακοσίων (700) ευρώ, το οποίο και καταβάλλει εντός δύο ημερών στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα την 17η Οκτωβρίου 2013, ο Α καταλαμβάνεται και πάλι να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, σε ποσοστό υψηλότερο από τα επιτρεπόμενα όρια, και εκδίδεται σε βάρος του νέα πράξη βεβαίωσης παράβασης κατόπιν του επιτόπιου ελέγχου της αστυνομικής αρχής, με την οποία του επιβάλλεται, μεταξύ άλλων, στέρηση της άδειας οδήγησης για πέντε (5) έτη, σύμφωνα με το ά 42 παρ. 8 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Επί του εγγράφου βεβαίωσης της παράβασης αναγράφεται ότι ο ενδιαφερόμενος μπορεί να προσφύγει κατά της συγκεκριμένης πράξης εντός τριών (3) ημερών ενώπιον του Αστυνομικού Διευθυντή.
Μετά την πάροδο του τριημέρου, ο Α αποφασίζει να κινηθεί δικαστικά επιδιώκοντας την ακύρωση της τελευταίας αυτής πράξης. Ερωτάται:
α.i) Ενώπιον ποιου δικαστηρίου και με ποιο ένδικο βοήθημα; ii) Eντός ποιας προθεσμίας αν υποθέσουμε ότι κατέθεσε εκπρόθεσμα ένσταση κατά της πράξης ενώπιον του Αστυνομικού Διευθυντή, η οποία, ωστόσο, απαντήθηκε επαναλαμβάνοντας το κείμενο της πράξης της 17ης Οκτωβρίου 2013;
β.i) Μπορεί να ζητήσει την προσωρινή δικαστική του προστασία και, αν ναι, με ποιον τρόπο και με ποιους ισχυρισμούς; ii) Aν υποθέσουμε ότι ο Α άσκησε το κύριο ένδικο βοήθημα την 27η Μαΐου 2014, ποια θα είναι η τύχη της αίτησής του για χορήγηση προσωρινής δικαστικής προστασίας;
γ.i) Το ά. 42 παρ. 7 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας ορίζει ότι ο έλεγχος για τη διαπίστωση των παραβάσεων του συγκεκριμένου νόμου διενεργείται από συνεργείο δύο (2) τουλάχιστον αστυνομικών, εκ των οποίων ο ένας είναι ανακριτικός υπάλληλος. Στην πράξη της 11ης Δεκεμβρίου 2011, ωστόσο, στο σημείο του εγγράφου που τίθενται οι υπογραφές των αρμόδιων υπαλλήλων, ουδείς έχει θέσει την υπογραφή του στην θέση «Ανακριτικός Υπάλληλος». Μπορεί να ζητήσει, με αυτόν τον ισχυρισμό, την ακύρωση της επίμαχης πράξης της 17ης Οκτωβρίου 2013; ii) Αν υποθέσουμε ότι η υπογραφή του ανακριτικού υπαλλήλου απουσιάζει και από το έγγραφο της 17ης Οκτωβρίου 2013, μπορεί να διατυπωθεί σχετικό παράπονο στο κύριο ένδικο βοήθημα και, αν ναι, τι είδους πλημμέλεια βαρύνει τη σχετική πράξη; iii) Ο Α ισχυρίζεται ότι ουδέποτε κλήθηκε σε προηγούμενη ακρόαση πριν από την έκδοση της επίμαχης πράξης. Υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να ευσταθήσει ο ισχυρισμός; Προτείνεται παραδεκτά, το πρώτον, με το υπόμνημα; iv) Ο Α ισχυρίζεται ότι η διάταξη του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας βάσει της οποίας του επιβλήθηκε η κύρωση αντίκειται στο Σύνταγμα. Παραδεκτά προτείνεται ο συγκεκριμένος λόγος ακύρωσης αν υποθέσουμε ότι προβάλλεται το πρώτον με το υπόμνημα στην κατ’ έφεση δίκη; Προβάλλεται βάσιμα; v) Αν υποθέσουμε ότι η Ολομέλεια του ΣτΕ κρίνει, σε υπόθεση που αφορά τον επαγγελματία οδηγό Β, ότι το ά. 42 παρ. 8 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας αντίκειται στο Σύνταγμα διότι παραβιάζει την επαγγελματική ελευθερία και, παράλληλα, η προθεσμία για την άσκηση ένδικου βοηθήματος από τον Α έχει παρέλθει άπρακτη, μπορεί ο Α να εισάγει, τελικά, την υπόθεσή του σε δικαστήριο ασκώντας διαπλαστικό ένδικο βοήθημα; Μπορεί να ασκήσει ένδικο βοήθημα πλην των διαπλαστικών;
δ) Αν υποθέσουμε ότι το ένδικο βοήθημα του Α απορρίπτεται και, εν συνεχεία, απορρίπτεται το ένδικο μέσο που ασκεί, υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να αιτηθεί την αναίρεση της δευτεροβάθμιας απόφασης;